在大学修读的是土木工程教育，因为某些因素而转入特殊教育，教导一群学习能力较弱的学生。2008年六月，因为结婚的关系，我申请转到芙蓉教学。
开学的第一天，才得知自己将面对的，是一群听障学生。当时心想：“天啊！从来都未曾学过手语的我怎么能胜任呢？”第一天的教学，就把我给难倒了。在这群聋哑学生堆里，我发现我才是“聋哑”的。我根本听不懂、看不懂他们的语言。看起来那么复杂的手语，他们却能交流自如。
经过时间的磨砺，如今我已经能手语教课了。这两年来，印象最深刻的，就是2009年那届5Durah(pk)的学生了。也许这是缘分吧，那一年，我出任他们 的美术老师，这是我第一次教导美术，而且还是会考科。因为这科的专题作业将原本生疏的师生紧紧地联系在一起。虽然他们听不见，但在美术方面他们的创意和点 子却一点也不比正常学生来的逊色。毕竟作画靠的是眼、手和感觉而不是耳和口，唯一的障碍就是他们常常看不明白题目要求。眼看呈交作业的日子越来越靠近，于 是我开始陪他们一起熬夜赶作业，给他们额外补课。那段一起奋斗的日子，使我们的师生情大大的跨进了一大步。在他们的无声世界里让我感受最真实的美丽。
那 一年的高级教育文凭考试放榜时，学生们在美术课都考获优等成绩。其中一位学生还考获特优成绩。从小到大成绩单上都没有出现过特优的她，高兴的不得了。看着 她的成绩单，我比任何人都激动、开心。对一个正常的学生来说，一科特优算不了什么。但对一个听障学生来说，意义就大不相同了。我想这不仅仅是他们的成绩 单，也是我的成绩单。
记得有一回出游，无意间看到学生悄悄地收起原本戴在耳朵上的助听器。我看在眼里，但没说什么。心想：原来听觉和语言 障碍不是他们人生最大的绊脚石，他们更害怕的是世俗的眼光及常人的指指点点。自卑与封闭的心灵使他们比常人更加渴望被别人承认，被别人接受。生命本无贵贱、尊卑之分。有些东西之所以美，是因为它的残缺，因为不完整，所以它看来更真实，更为深刻。
今年的教师节，收到了学生从远方捎来的礼物。看着手上的礼物和卡片不知怎地，眼泪就这样不听使唤地往下掉。饮其流者怀其源，没想到，毕业后他们仍然记得在教师节这一天，为我献上祝福。
原来在我走入他们无声世界的同时，他们也无声地闯入了我的世界。只要自己还在这世界的一天，一定不会放弃给这群不幸的孩子带来希望，在蹒跚学路上为他们指引 方向。感谢老天爷赐给我一双会说话的手，让这双手带我进入这无声世界，在这小小的世界里，解读他们的心声、聆听他们的需求。也许这就是我仅仅能为社会做出 的小小贡献吧！
Perjumpaan Indah Di Dunia Tanpa Suara
Dulu semasa di Universiti, saya belajar kursus dalam jurusan Pendidikan Kejuruteraan Awam. Sebanarnya saya akan mengajar di sekolah teknik, kolej komuniti atau politeknik. Disebabkan oleh faktor-faktor tertentu saya bertukar menjadi guru pendidikan khas. Pada mulanya, saya mengajar muid-murid yang menghadapi masalah pembelajaran. Pada tahun 2008, saya memohon untuk bertukar ke sebuah sekolah di Negei Sembilan.
Pada hari pertama barulah saya tahu bahawa saya akan menghadapi sekumpulan pelajar yang bermasalah pendengaran. Saya bertanya dalam hati: "Alamak! Saya tak tahu sedikit pun bahasa isyarat, bagaimana saya boleh mengajar mereka?" Segala masalah yang diramalkan telahpun menjadi kenyataan. Semasa saya masuk kelas pada hari pertama, saya mendapati bahawa dalam golongan mereka, sayalah seorang pekak bisu. Saya tidak tahu dan tidak faham segala bahasa isyarat yang dibuat oleh mereka. Nampaknya bahasa isyarat yang digunakan oleh mereka begitu rumit dan sukar untuk saya belajar.. Kini, saya sudah mampu mengajar dengan menggunakan bahasa isyarat. Selama dua tahun ini, kelas yang saya tidak dapat lupa ialah 5 Durah tahun 2009. Mungkin itulah takdir yang digariskan oleh Tuhan bagi saya mengajar mereka Pendidikan Seni. Ini adalah kali pertama saya mengajar Pendidikan Seni malah subjek ini adalah subjek peperiksaan SPM. Walaupun mereka bermasalah pendengaran, tetapi mereka boleh melukis dengan cantik kerana melukis adalah menggunakan tangan dan mata bukannya mulut dan telinga. Nampaknya masa menghantar kerja kursus sudah dekat, saya bermula mengadakan kelas tambahan bagi mereka supaya boleh menglengkapi tugasan-tugasan yang ditentukan. Disebabkan oleh kerja kursus Pendidikan Seni ini, perhubungan antara saya dengan kelas 5Durah(2009) menjadi begitu rapat. Kadang kala, Ainn, Azlina dan Ang akan memberitahu saya masalah-malasah kawan mereka. Dalam dunia tanpa suara mereka saya terasa dunia itu begitu jujur dan benar.
Semasa pengumunan SPM, didapati semua pelajar 5 Durah (2009) telah memperolehi keputusan kepujian malah Ainn mendapat A dalam pendidikan Seni. Dari masa kecil sampai sekarang, inilah satu-satunya A yang dia perolehi dalam peperiksaan Kerajaan. Saya rasa dia begitu gembira dan puas hati dengan keputusan ini. Lihat pada keputusan dia, saya begitu terharu dan kagum. Mungkin bagi seorang pelajar normal mendapat satu A bukannya susah, tetapi bagi seorang pelajar yang bermasalah pendengaran, keputusan satu A itu memerlukan begitu banyak usaha dan gigih semasa belajar. Bagi saya, itu bukan sahaja keputusan Ainn, itu juga keputusan saya selama setahun mengajar di SMK Tunku Ampuan Durah.
Terdapat satu hal yang saya masih ingat dalam hati. Masa itu, saya bawa seorang pelajar XXX keluar, saya ternampak dia menanggalkan alat bantu dengar yang telah dipakai pada telinga. Saya rasa pelik tapi saya tak cakap apa-apa kepada dia. Dalam hati saya fikir: Rupanya dia begitu takut pada pandangan orang lain. Rupanya dia takut orang lain tahu dia adalah seorang pekak bisu, seorang yang tidak sempuna. Bagi saya, kehilangan upaya dengar bukannya sesuatu yang memalukan, yang memalukan ialah seorang yang tidak tahu nilai hidupnya, tidak tahu menjadi seorang yang berguna dalam dunia ini. Ketidaksempunaan itu indah, tak ada orang yang sempurna dalam dunia ini. Kita harus ingat bahawa kesempurnaan itu selalu ada ketidaksempurnaan di sebaliknya. Oleh sebab ketidaksempurnaan ini, saya rasa dia lebih benar, lebih indah.
Hari guru pada tahun ini memang merupakan satu kejutan bagi saya. Saya menerima hadiah daripada Ainn dan Farah. Semasa balik ke rumah, saya lihat pada hadiah dan kad yang diberikan oleh mereka, air mata terus mengalir di kedua-dua pipi saya. Saya tak sangka mereka masih ingat membeli hadiah untuk saya walaupun sudah tamat persekolahan tingkatan 5. Saya betul-betul menyentuh hati dan rasa berterima kasih atas penghargaan mereka.
Masa berlalu begitu pantas, begitu laju, tanpa berhenti, tanpa menunggu... Mengimbas kembali, rupanya semasa saya melangkah persendirian ke dunia tanpa suara mereka, mereka yang tanpa suara ini juga memasuki ke dunia saya. Saya rasa bersyukur kerana memperolehi sepasang tangan yang boleh bercakap. Kalau saya masih berada di dunia tanpa suara ini, saya akan menggunakan tangan saya untuk membantu mereka, membaca suara hati mereka.......
********************************************************************************************************************
当初，因为想念、因为感恩而写了这篇‘无声世界’，投了稿许久，也无声无息。
没想到那天，记者嘉雯竟然打电话说要访问我的学校。。。。
先是雀跃了一阵，因为我的‘无声世界’得到了有声的回应。。。
然而这个访问，却也让我倍受折磨。
我当然不敢贸贸然答应记者来学校拍照。首先，要经过上司那关已经很不容易了。
上司不断再三提醒不能乱讲话搞得我整个头脑乱七八糟。。。
我开始后悔了。。。
早知道就一口拒绝记者！
在学校里，我没有接受访问，也没有和记者说话。
如果不是翠屏，我想我应该不会再去见那记者吧！
翻到报纸尾页，赫然发现了Anthony Chong 的专访。啊！当初我一心想介绍他给记者作为聋哑人士的成功例子，却因不晓得他的中文名及没有联络电话而止步。没想到，记者竟然联络上了他。天意。。。。
打从一开始认识Anthony，就觉得他不平凡。除了坚强的毅力，我想他不服输的精神造就了今天的他。。。但愿他能顺利到外国念书，成就一番事业。
No comments:
Post a Comment